دیوانه ای که منم.

از نظر دوست پسر سابقم من آدم مشکل داری بودم. چرا؟ چون همه ی آدمهای دنیا را دوست دارم و هر کسی را که بهم بدی کرده است تا بحال بخشیده ام. جز یک نفر که آن هم فکر می کنم نبخشیده ام. انداختمش گوشه ی ذهنم و اگر مامان و بابایم هر از گاهی حرفش را نمی زدند براحتی فراموشش می کردم و دیگر نیازی نبود بگویم بخشیدمش یا نه.

این دوست داشتن آدمها حیطه های مختلفی دارد. یعنی آدمهایی را که از نزدیک می شناسم یک جوری دوست دارم، غریب ترها را یک جور دیگر. و این غریب ترها شامل آدمهای اینترنت هم می شوند به شدت.

یک روزی پریا توی فیلم شب یلدا به حامد گفت : آدم گاهی نگران آدمهای توی تلویزیون هم می شود. آن روز من این حرف را جدی نگرفتم. ولی بعدها برایم ثابت شد.

آدمهای توی فیلمها برای من تبدیل شده اند به آدمهای توی اینترنت. آدمهایی که شاید هیچوقت نبینمشان. یکی مثل خرس که اصلن از وجود من خبر هم ندارد. پست های خرس را تو به تو می خوانم چون تحمل خواندن بعضی از دلتنگی هایش را ندارم. توییت کردم که فکر می کنم خرس آدم خیلی خوبی است . از آن دسته آدمهایی که از آدم بودن ذاتشان است و این خصلتی است که دارد فراموش می شود.

یا مثلا کسری. به نظر من کسری مثال یکی از آن آدمهایی است که نیمی از حرفهای نگفته ی من  را می نویسد و پشت این نوشتنش شجاعت ستودنی ای نهفته است. برای اینکه خودش را لخت و عریان می گذارد جلوی همه ی آدمهایی که می شناسندش.

کاری که من آنقدرها شجاعتش را نداشته ام

یا مثلا افرا، که وقتی اولین بار کون گلابی را زیرو روکردم مثل بچه ها نشستم و گریه کردم و هنوز وقتی که آپدیت می کند دلم پر می کشد برای آن زن توی عکسهایش که غمگین ایستاده و زل زده به گوشه ای.

این ها آدم هایی هستند که اصلن مرا نمی شناسند یا کمتر می شناسند، حال شما فکر کنید این اتفاق در مورد آنها که هم دیگر را می شناسیم وبرای هم مهم هستیم به چه شکلی می افتد. آدمهایی که می توانم به راحتی عاشق تک تکشان باشم. عشق واقعی ها نه از این کسشرهایی که دخترها به همه می گویند. 

در نتیجه سعی می کنم وبلاگ آدمهایی که دوست دارم را کمتر بخوانم. چون امکان زار زدنم به مراتب کمتر میشه. و در ثانی، مگر اینجا هالیوود است که من بتوانم همزمان عاشق چند نفر باشم و عاشقانه با آنها بزیم؟  انتخاب گاهی اوقات کار سختی است ولی من انجامش داده ام. و از انتخابم راضیم. پس همچنان نگران آدمهای پیرامونم خواهم بود.همچنان همه ی انسانها را دوست خواهم داشت و قلبم را برای همه باز میگذارم. شاید نتوانم عاشقشان شوم، ولی دوست داشتنم منبع لایزالی است که بهترین هدیه ایست که از خدا گرفته ام.