امروز باید پاشنه ی همین کتونی های آدیداس ناراحتم را می کشیدم، خیابان ولی عصر را می گرفتم میرفتم تا هر کجا که شد. می پیچیدم توی یکی از فرعی ها، در یک خانه ای را ته یک کوچه ی بن بست می زدم، می رفتم توی یکی از اتاقهاشان و سرم را می گذاشتم و می مردم. مثل دختر اسیری بوف کور. بعد صاحب خانه می ماند یک جنازه روی دستش، هر چند که مطمئنم تکه تکه ام نمی کرد و نمی انداخت توی یک چمدان و ببرد قبرستان خاکم کند. و بعد ها برای دوستان و خانواده اش تعریف می کرد که یک روز گرم تیرماه، دختر قد بلند و خوش قیافه ای در خانه ام را زد و رفت توی آن اتاقی که الان تخت بچه را گذاشته ایم و مرد.
واقعا اگر همین لحظه بمیرم از من چه می ماند؟ غیر از این همه اکانت شبکه های اجتماعی جورواجور؟ اکانت توییتر، فیس بوک، اینستاگرام،جیمیل، اورکات، یاهو و ... . امروز یکی بهم گفت با مک بوکت چی کار میکنی؟ فکر می کرد باید خیلی کارهای خفنی با مک بوک کرد. خیلی راحت گفتم چت می کنم. الان شما هم به این جمله می خندید ولی بدانید که خنده ندارد، پر از گریه است .
توی مجلس ختمم، غیر از اینکه همه ماجرای غریب مردنم را می گویند، باید جواب مردم غریب تر را هم بدهند که چه کاره بود، هیچی والا، توییتری بود. و نصف فامیلها و دوستها شانه هاشان را بالا می اندازند که توییتری بود، چه مسخره .
اگر کسی بیشتر بشناسدم می گوید، نه وبلاگی هم داشت، هر از گاهی درآن چیزی تفت می داد.
واقعا اگر من همین لحظه بمیرم، چه چیزهایی را از دست می دهم؟ دنیا چه چیزی از دست می دهد؟ گیرم صدای خنده ام را کسی نشنود، یا آواز خواندن نصفه نیمه ام را. خوب چه می شود؟ تمام می شوم میروم پی کارم. آدمی که حال ندارد یک چیز بهتر شود همان بهتر که تمام شود. جای بقیه را تنگ نکند. وقتی آدمهای معلولی را می بینم که با چه جدیتی تلاش می کنند برای زندگی بهتر، از تن سالمم خجالت می کشم. وقتی انسان نازیبایی را می بینم که تحقیر می شود به خاطر آنچه دست خودش نبوده، از زیبایی ام خجالت می کشم. بگذارید متکبر باشم، بگذارید از خودم تعریف کنم. من زیبام، خوش هیکل، خوش خنده، و خیلی از خوش های دیگر. ولی خودم خوب می دانم که نبودنم چیزی از دار دنیا کم نمی کند. همه ی این خوش ها وقتی که تو را تحریک نکند که یک چیز بهتری باشی فایده ای ندارد. من خسته ام. از همه چیز. از زندگی اینترنتی، از حرف زدن با آدمهایی که نمی بینمشان، صدایشان را نمی شنوم، چشمهایشان را نمی بینم.
من خسته ام. از خودم. از خودی که برایش هیچ چیز دیگر اهمیتی ندارد، از خودی که اخلاق پیش پایش گم شده. از خودی که هر وقت به نفعش هست یک جور فکر می کند. از خودی که تبدیل شده به آدمی که همیشه قضاوتش میکرده.
من آنی ام که اگر مردنم دست خودم بود، الان زنده نبودم.
پ.ن. لینک صدام برای اولین بار توی وبلاگ. : نمیشه غصه مارو یه لحظه تنها بذاره.
http://uplod.ir/o4o811djwp7h/nemishe_ghose_mari.WMA.htm
بعضی چیزا تو زندگی آدم ثابتن و براش دغدغه هم ایجاد می کنن؛ برای همین دلش می خواد دربارشون حرف بزنه. ولی وقتی اون چیزها ثابتن و تو مدت زیادی دربارشون حرف زدی، بازم می خوای حرف بزنی؟
پاسخ دادنحذف