نامی که هنوز می جویم.

قبل از اینکه توی گوشش اذان بگویند بغلش کردم، سرم را بردم دم گوشش و زمزمه کردم، من اینجا هستم، تا هروقت که تو بخواهی. قول داده ام.

صدای اذان با صدای باران آمیخت. پیچید توی گوشش و اسمش شد باران.

برایش آواز خواندم و اسمش شد ترانه.

دستهایش را گرفتم و دور خودم چرخاندم. دامنش رفت بالا و اسمش شد رها.

برایش قصه ی دختر شاه پریون خوندم و اسمش شد پریا.

دخترم به هزاران نام توی ذهن من تکرار می شود. به هزاران فریاد، صدا می شود.

دختری که یک روزی "شاید" بیاید.