همیشه فکر می کردم ۳۰ سالگی باید از خانه ی پدرو مادرم بزنم بیرون و تنها زندگی کنم. البته هیچوقت به خانه ی شوهر فکر نکردم. به شکل غریبی از همان عنفوان جوانی خودم را توی همه ی مقاطع زندگیم تنها می دیدم. حتی به میانسالی تنها هم فکر کرده ام. به همین دلیل است که می گویم تصور خانه ی شوهر برایم خیال دوری است.
تا چند سال پیش فکر می کردم پول رهن یک سوییت زیرزمین و همکف، هر کجا که شد را جور می کنم وبا یک یخچال قدیمی و یک گاز رومیزی و یک دست رخت خواب از خانه می زنم بیرون. یعنی نه که فکر کنید دلم زندگی ساده می خواست، نه. توان مالیم بیشتر از این نبود. چرا که می دانستم خانواده ام هیچوقت در این مسیر همراهی ام نمی کنند. آن موقع حدودا ۲۴-۲۵ سالم بود.
دو سه سال بعد و با نزدیک شدن به سی سالگی، تصور زندگی در یک اتاق زیرپله و سوییت سی متری، جایش را به زندگی در یک آپارتمان ۴۵-۵۰ متری داد که از آن خودم باشد، در کوچه پس کوچه های خیابان آزادی . و این رویا از وقتی خیلی جدی تر شد که فاطمه، همکار و دوست صمیمیم از خانه ی پدر و مادرش اسباب کشید به آپارتمان چهل و هشت متری ای در اواسط خیابان خوش. همان روزها بود که رویای زندگی در سعادت آباد و شهرک غرب را به فراموشی سپردم.
سالها گذشت و من سی سالگی را رد کردم، برای سی و یک سالگی عزاداری کردم و مستقل نشدم. واقعیتش این بود که تلاش خاصی هم نمی کردم. دوسال بیکاری و بی درآمدی جایی برای تلاش نگذاشته بود و البته فراخی بیش از حدی که بخشیش فقط به خاطر شهر و دیارمان است.
امشب که این متن را می نویسم، می توانم ادعا کنم که مستقل زندگی می کنم. شاید بهتر باشد بگویم نیمه مستقل. در یک آپارتمان شصت متری دوخوابه، با کلیه ی تجهیزات. ماشین لباسشویی، جارو برقی، ماکرووویو و .... همه ی چیزهایی که در رویاهای قبلی من تجملات محسوب می شد.
اما این آن چیزی نبود که من هیچوقت حتی بهش فکر کنم. این که دخترخاله ی کوچکم تنها شود، و من اینقدر آرام وبی سر وصدا از خانه بیایم بیرون، که جای خالی کسی را برایش پر کنم.
این روزها من هر وقت که بخواهم می آیم خانه. کسی نیست که بهم بگویم کجایی و چرا دیر کردی، با که می خواهی بیرون بروی و قس علی هذا. ولی هم‌خانه ای ای دارم که اشک توی چشم هاش جاری است. این جمله را که می خواستم بنویسم، این ترانه ی کوروش یغمایی(؟) آمد توی ذهنم: غم میون دوتا چشمون قشنگت لونه کرده...
و این چیزی است که این روزها به وضوح می توانم توی چشمهای فائزه ببینم.
من از دیدن گریه های فائزه داغون نمی شوم، ولی واقعا گاهی اوقات لغت کم می آورم. جمله هایم ته می کشند. نمی فهمم چه باید بگویم وقتی فائزه پر از درد و حسرت فریاد می زند: آخه چرا؟
استیصال بدی است. می دانی.
سکوت کن
پاسخحذفجلوش بشین
دو تا سیگار بذار لای لبت
هر دو رو روشن کن
یکیشو بهش بده حتا اگه سیگاری نیست
بکش بدون اینکه حرفی بزنی
پاشو برو
دوباره بیا
دو تا سیگار روشن کن
بذار فکر کنه راحت گذاشتیش
بذار اونم یه بار تو زندگیش فکر کنه کسی به فکرش نیست
خودش راحت میتونه دق بده خودشو
مثل تو که یه بار تو زندگیت راحت میای میری
بذار تنها برای خودش تنهایی کنه