accidental husband

فیلمی که الان ام بی سی پرشیا می ذاره. اسمش هست شوهر تصادفی. یکی از هزارتا فیلمی که در هالیوود ساخته میشه.با همه ی مولفه های یه فیلم هالیوودی کامل. که اتفاقا این یکی ترکیب تمیزی هم با بالیوود داره. موسیقی هندی، جشن عروسی هندی. و غیر از اون هنرپیشه های آمریکایی مثل: اما تورمن و خاویر باردم. زن تحصیل کرده و ثروتمند، مرد خوش تیپ ولی عامی. زن ثروتمند و متشخص که اتفاقا مجری برنامه ی رادیوییه به اسم عشق واقعیه با مردی از طبقه ی خودش ازدواج قصد ازدواج داره. همه چیز خیلی خوبه تااینکه اما تورمن با خاویر باردم آشنا میشه. چه جوری؟ نمی دونم. چون من از نصفه ی فیلم دیدم. البته خیلی هم مهم نیست. این دوتا عاشق هم شدن. اوضاع خر تو خریه . تا اینکه بالاخره عروس خانوم تو لباس سفید و تو کلیسا می فهمه این ازدواج اشتباهه. آقای داماد هم که یه پارچه آقاست می کشه کنار و خاویر باردم سر می رسه. ته فیلم خیلی هندیه. این که همه ی مهمونا براشون دست تکون می دن و این زوج خوشبخت جدید همدیگه رو ماچ می کنن و میرن. واقعا تو این فیلم چی جالبه؟ از نظر هنری: هیچی، از نظر سیاسی: واقعا هیچی. نمی دونم از نظر بازی ها حتی هیچی. در همه ی این فیلم خنده های اما تورمنه که شما رو به دنبال خودش می کشه و بیخیال بازی های خاویر باردم. البته تجملات نامزد اصلی. همه ی اینا مهم نیست. من وقتی دغدغه های اما تورمن رو به عنوان یه عروس می بینم وسوسه میشم که بدونم چند سالشه. از وقتی که ما بچه بودیم درباره ی همه ی هنرپیشه ها می گفتن می دونی چند سالشه؟ اووووه نیگاش نکن اینقدر جوونه. کمِ کم ۵۰ رو داره. مثلا همین گوگوش خودمون، از وقتی من یادمه می گفتن ۶۰ سالشه. یا لیلا فروهر. ولی این روزها میشه سرچ کرد.اما تورمن متولد ۱۹۷۰ عه. ۱۱ سال از من بزرگتره. فیلم هم همین ۳-۴ پیش ساخته شده. چرا من اینقدر می بافم؟ اما تورمنی که ۳۲-۳ سالشه توی فیلم برای خوردن کیک عروسیش وقت میگیره. برای دیدن لباس عروسیش میره. کسی بهش نمیگه تو این سن تو باید فولان کنی و بهمان. وقتی عاشق مرد دوم میشه هم کسی بهش نمیگه رتبه ی اجتماعی تو در نظر بیار. حالا من کار ندارم که این فیلمه و کسشره و اینکه تو دنیای واقعی چه اتفاقی می افته همونجا. ولی همش این ۳۱ سالگی خودم جلوی چشمم رژه میره. اینکه مامان و بابای من همش بهم میگن یه فکری برای زندگیت بکن. اینکه ۳۱ سالگی برای یه زن خیلی دیره. برای یه مرد اول راهه. من از بچگی خیلی درگیر این باید ها و نباید های دخترا درمقابل پسرها بودم. من از نوجوونیم هم خیلی درگیر دیربودن بودم. همیشه برای هر کاری که می خواستم بکنم دیر بود. ۲۱ سالم بود که می خواستم نویسنده شم.و فکر می کردم دیره. هیچوقت هیشکی به من نگفت احمق کی تو ۲۱ سالگی نویسنده شده که تو بشی. یا اصلن شدن خوب به تو چه ربطی داره. من همیشه مقایسه شدم. نه با خودم، با بچه های مردم. وقتی دانشگاهمو ول کردم فک می کردم برای لیسانس گرفتن دیگه دیره، پاشم برم دانشگاه بگم که چی؟ یا وقتی می خواستم برم کلاس آواز تو ۲۶ سالگی، حتی خارج رفتن هم به نظرم دیر بود. به نظرم باس تو ۱۷ سالگی می رفتم که با محیط حسابی اخت شم، بتونم جزوی از فرهنگشون بشم. پارسال رفتم دکتر روانشناس .مرضم چی بود؟ کمال گرایی؟ کامل گرایی؟ دکتر می گفت اینا با هم فرق دارن. هر چند که مهم نیس فرقشون. تو وقتی کامل گرایی یعنی همیشه یه جای کار می لنگه. حتی وقتی توی بغل اونی هستی که عاشقشی، فک می کنی یه جای کار خرابه. همه چیز اونی که باید نیست. بعد می زنی رابطه تو به گا میدی. بعد هی با خودم فک کردم من این مرضو از کجا آوردم. ازکی گرفتم؟ بعد اونروزایی یادم اومد که باید تو مدرسه نمره هام بیست میشد. باید بهترین دانش آموز مدرسه می بودم. نمره انضباطم باید ۲۰ می بود چون مامانم معتقد بود از نمره ی ریاضی مهمتره. چون مامانم خودش مدیر دبیرستان بود. اون موقعا نمره انضباط ۱۸-۱۹ مایه ی آبرو ریزی بود. شاید سرافکندگی. هدف زندگی من موفقیت بوده همیشه نه خوشبختی. چرا؟ چون از بچگی مادر و پدر من بهم گفتن تو باید انسان موفقی باشی تو زندگیت. یه آدم بزرگ بشی. اسمت سر زبونها باشه. خوب واقعا براشون سنگین بود اینکه من دانشگاهمو ول کنم. با یه دیپلم برم سرکار. مامانم هر روز با برگه های دانشگاه پیام نور می اومد خونه که فراگیر ثبت نام کنم. یه کوفتیو بخونم. حتی الان بعد از اینکه من مدرک معماریمو از هنر و معماری گرفتم، میگه خوب حالا خیلی فرق می کنه؟ وقتی من داغ می کنم و سرمو می کوبونم روی فرمون ماشین خودشو در حد یه زن بی سواد خونه دار میاره پایین و میگه خوب من این چیزا رو نمیدونم. فکر می کنه من یاد رفته مشاور کنکور دختر داییم بوده. این انتظار همیشگی برای موفقیت همیشه با من بوده و من همیشه فکر می کردم نتونستم انتظارشون رو برآورده کنم. نمی دونم این نوشته رو شروع نکردم که به اینجا برسم. حرفهای تکراری. فقط وقتی خنده های اما تورمن رو می دیدم فکر می کردم یعنی میشه منم این حسو تجربه کنم؟ یعنی ۳۱ سال دیر نیست برای اینکه عاشق شی بزنی کون لق دنیا، بگی با یکی عروسی می کنم که عاشقم باشه،عاشقش باشم. و اگه پیش نیومد مهم نیست ازدواج نمی کنم. من درگیر فوبیای دیر شدنم ام. دارم سعی می کنم حلش کنم. به خودم بقبولونم برای هیچی دیر نیست هیچوقت. و این کار خیلی سختیه . پ.ن. کل این نوشته فوق العاده عامیانه نوشته شده به جهت اینکه اصلن حس فکر کردن نداشتم.