eternal sunshine of the spotless mind

دکتر میم عزیز 

سلام

درخشش ابدی یک ذهن  پاک، فیلمی بود که امشب دیدم. وسط فیلم فهمیدم یک بار دیگر هم آن را دیده ام که اینقدر فضا برایم غریب بود هیچی یادم نیامده بود ازش.
دختر فیلم یک آدم  ایمپالسیو است. این را خودش در فیلم هی تکرار می کند. هر دفعه موهایش یک رنگ است، آبی، نارنجی، سبز، قرمز. و هر آن ممکن است راسته ی کارش را بگیرد و برود هرجا که دلش می خواهد و با هر که دلش می خواد. این را خودش به مرد فیلم می گوید.
در کنارش مرد، خجالتی است. آرام است. محافظه کار است، روی سطح یخی دریاچه پیش نمی رود از ترس ترک برداشتنش. و توی خانه ی مردم دوام نمی آورد و می گذارد می رود.
من مرد این داستانم . هرچند که دوست ندارم باشم. دوست دارم زن داستان باشم. دوست دارم ایمپالسیو باشم، چیزی که هیچوقت نبودم. اینقدر کادر و قالب نمی داشتم. اینقدر همه ی محیطم را با خط کش نکشیده بودم. دوست داشتم دستم لرزیده بود، دوست داشتم از خط زده بود بیرون. کی بود اولین نفری که گفت وقتی رنگ می کنی نباید بزند بیرون از خط؟
 هرروز می روم سرکار. توی خیریه ای که گفته بودم. در دوهفته ی گذشته حدود ۲۵ میلیون تومن برای خیریه پول جمع کردم، به علاوه ی هماهنگی جراحی یک مریض ۱۲ تومنی.
ولی تمام مدت، ذهنم پیش شرکت مهندسی است که مصاحبه دادم. ده روز از مصاحبه ام میگذرد و آنها به من خبری ندادند.  اینکه از کی باید بیایم سر کار. چقدر حقوق می دهند، و توی چه بخشی باید کار کنم.
از اینکه الان برای کودکی بیمار و بی پول کلاه و شال گردن می بافم تا شنبه بیاید و تحویل بگیرد خوشحالم، ولی از اینکه مهندسی هستم که توی اتاق ته دفتر نشسته است و بخشی از دغدغه اش همکاری است که از موفقیتش درحال سکته است غمگین.
یک کار کوچک پاره وقت بهم پیشنهاد شد. چیزی شبیه منشی. یک هماهنگ کننده ی تلفنی. حتی رفتم طرف را دیدم. ولی جوری از موضع بالا حرف زدم که فهمید من آدم ماندگاری نیستم. از من تضمین می خواست که برای یک دوره ی کوتاه نمی مانم و من تضمین ندادم.
من هدفهای گنده تری دارم. نمی توانم قول بدهم تا مدتها یک هماهنگ کننده ی تلفنی یک مدرس تئاتر باقی خواهم ماند.
وای آقای دکتر. احساس بدی دارم از این همه نارضایتی. از این همه یک جایی نایستادن و نفس راحتی نکشیدن. دوست داشتم یک جایی می ایستادم، مثل دامنه ی کوه هزار که بچگی هایم رفته بودم، کوله ام را می گذاشتم روی زمین و روی چمن های سبز و زیر آفتاب دراز می کشیدم ومی خوابیدم.   و وقتی بیدار می شدم پر بودم از خوشی جایی که هستم و آنی که هستم.

پ.ن. این قرار بود متن یک ایمیل باشد و پابلیک نشود، ولی شد.